Sergio Hatzoulis

Μια μικρή επίσκεψη που έκανα στο σπίτι του ζωγράφου συγχωριανού μας Sergio Hatzoulis ήταν η επιβεβαίωση για άλλη μια φορά ότι συναντάς μια μεγάλη καλλιτεχνική μορφή.
Ηθελα να δω μα τα μάτια μου αν πράγματι η υγεία του είναι τόσο κλωνισμένη όσο αναφέρουν διάφορες πληροφορίες.
Δεν εισέπραξα όμως κάτι τέτοιο διότι έκπληκτος είδα έναν άνθρωπο που δεν είχε να κάνει με όλα αυτά τα μυθεύματα ανεγκέφαλων και ελεεινών ουσιαστικά ανθρώπων.
Ο ίδιος, χαμογελαστός, πρόσχαρος και κινητικότατος μου εξήγησε ότι πράγματι υπήρξαν μερικά προβλήματα υγείας. Ακολουθεί την αγωγή που του συστάθηκε από τους ιατρούς... κι όλα μια χαρά.

Του εξέφρασα την ανησυχία μου καθώς το τελευταίο διάστημα έχει απομονωθεί στην οικία του...  για να μου απαντήσει την ίδια στιγμή με ανθρώπινη και καλλιτεχνική στοργή...
Δημήτρη μου... η απομόνωση κατά καιρούς, είναι μια σοφή διαδικασία ωρίμανσης...
Βρίσκεις τον εαυτό σου, τον μετράς, αναλογίζεσαι...

Μ έκανε να μονολογήσω η αν θέλει κανείς μου το επέβαλε με το ύφος του, στο να πώ πως τελικά... ΄΄η εκούσια απομόνωση, είναι.. μια σημαντική διδασκαλία΄΄.

Μου είπε δε πως... η ¨υγιής μοναξιά¨ είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των δημιουργικών ανθρώπων.
Για να συμπληρώσει ότι:
Οι ερευνητές απομονώνονται στα εργαστήριά τους.
Οι καλλιτέχνες ωριμάζουν μέσα στην σιωπή και την ησυχία.
Οι σοφοί κυβερνήτες, που σίγουρα υπάρχουν κάπου στον κόσμο, είναι αναγκασμένοι να ζουν στην δημιουργική μοναξιά.

Καταλήγοντας και πριν τον αποχαιρετήσω μου είπε με νόημα
Σήμερα ο άνθρωπος αποφεύγει, το να μένει μόνος , έστω και για λίγο... κι αυτό γιατί φοβάται τον εαυτό του όσο τίποτε άλλο..

Θα του αφιερώσω λοιπόν δύο κυρίως πράγματα

1ον. Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Herman Hesse, «Ο Λύκος της Στέπας» σ.45-46) και
2ον. Μια ξεχωριστή στήλη στην Ιστοσελίδα του χωριού

Herman Hesse, «Ο Λύκος της Στέπας»
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι και καλλιτέχνες [...] που έχουν δύο ψυχές, δύο οντότητες μέσα τους, σ' αυτούς συνυπάρχουν το θείο και το δαιμονικό στοιχείο, το μητρικό και το πατρικό αίμα, η ευτυχία και ο πόνος υπάρχουν και έχουν μια εχθρική και μπερδεμένη σχέση μεταξύ τους [...]. Και οι άνθρωποι αυτοί, που η ζωή τους είναι πολύ ανήσυχη, βιώνουν μερικές φορές στις σπάνιες στιγμές της ευτυχίας μια άφατη και πολύ δυνατή ομορφιά, ο αφρός αυτής της ευτυχίας εκτινάσσεται μερικές φορές πολύ ψηλά και εκτυφλωτικά πάνω από τη θάλασσα του πόνου, ώστε αυτή η σύντομη και λαμπερή ευτυχία αστράφτοντας αγγίζει και μαγεύει τους άλλους. Έτσι γεννιούνται, σαν πολύτιμος και φευγαλέος αφρός ευτυχίας πάνω στη θάλασσα του πόνου, όλα εκείνα τα έργα τέχνης, όπου ο κάθε μοναδικός πονεμένος άνθρωπος ξεπερνά για μια ώρα τη μοίρα του κι έτσι η ευτυχία του αστράφτει σαν αστέρι κι εμφανίζεται σ' όλους τους άλλους, που το βλέπουν, σαν κάτι το αιώνιο και σαν δικό τους ευτυχισμένο όνειρο.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όποιο όνομα και να 'χουν οι πράξεις και τα έργα τους, ουσιαστικά δεν έχουν καμιά ζωή, δηλαδή η ζωή τους δεν έχει υπόσταση, δεν έχει μορφή, δεν είναι ήρωες ή καλλιτέχνες ή στοχαστές με τον τρόπο που κάποιοι άλλοι είναι δικαστές, γιατροί, παπουτσήδες ή δάσκαλοι. Αντίθετα η ζωή τους είναι μια αιώνια, πονεμένη παλίρροια, είναι δυστυχισμένη και σπαραγμένη, είναι φριχτή και χωρίς νόημα, αφού κανείς δεν μπορεί να δει το νόημα που υπάρχει σε εκείνα ακριβώς τα σπάνια βιώματα, τις πράξεις, τις σκέψεις και τα έργα που φεγγοβολούν πάνω από το χάος μιας τέτοια ζωής.

Στους ανθρώπους αυτούς γεννιέται η επικίνδυνη και φοβερή σκέψη πως ίσως ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή είναι μια οδυνηρή πλάνη, ένα βασανιστικό και δυστυχισμένο έκτρωμα της αρχέγονης μητέρας, ένα άγριο και ζοφερά αποτυχημένο πείραμα της φύσης. Σ' αυτούς όμως γεννιέται ακόμα και μια άλλη σκέψη, πως ίσως ο άνθρωπος δεν είναι απλώς ένα κατά το ήμισυ λογικό ζώο, αλλά ένα θεϊκό παιδί που προορίζεται να μείνει αθάνατο.

Άρθρο: Δημήτρης Μουλούδης