Σπαρακτική φωνή απόγνωσης της ηληκιωμένης που συνάντησε η σελίδα μας εξω απ την παιδική χαρά του χωριού. Αγανάκτηση απόγνωση και πίκρα για την εγκατάλειψη του χωριού. Δεν κλαίνε τα ματια μου αγόρι μου... έλεγε και ξανάλεγε... ΄΄αλλά η ψυχή μου.΄΄ Γράψτο και στο Facebook που το βλέπουν όλοι. Θα το δούν και τα ΄΄γγονια μου΄΄ αλλά κι αυτοί που μας κοροϊδεύουν τόσα χρόνια. ΄΄Δεν είναι καλά κι ο παππούς να τους πετάξει με το ΄΄κλαρκ΄΄ στο ρέμα όλους μαζί΄΄
Γινεται σαφώς αντιληπτό σύμφωνα με την πινακιδα οτι η παιδική χαρά είναι εκτός λειττουργίας αλλά με ποιό δικαίωμα μετατρέπεται ένας δημόσιος χώρος κοιτίδα φιλοξενίας ερπετών και εστίας μόλυνσης.
Ας αγνοήσουμε το κλάμα των παιδιών που ξεσηκώνει τη γειτονια όταν δεν μπορούν να παίξουν στην παιδική χαρά. Αλλα ας αναλαβουμε όλοι τις ευθύνες όταν πρέπει να λειτουργήσουμε σαν πολίτες και ως εκλεγμένοι.
Αυτό το κουφάρι που πάμε να παραδώσουμε στις επόμενες γεννιές και θα λέγεται Αετόλοφος θα μας πνίξει όλους.
Αντίθετα ο κατακτητής είχε επιλέξει τον Αετόλοφο σαν έδρα δοιήκησης τουλάχιστον της μισής Θεσσαλίας, και αν αφεραίσουμε το χωριό μας απ΄ την τοπική ιστορία ο Δήμος Αγιάς θα ήταν ακατοίκητος.
Σε κάθε περίπτωση αμφιβολίας για θέματα πολιτισμού και Ιστορίας έχουμε να δώσουμε ραντεβού σε οποιονδήποτε μπροστά στον επισκοπικό θρόνο της Παναγίας και να το παραπέμψουμε να διαβάσει το ΄΄Συμπόσιο του Σατράπου΄΄ και την καταγεγραμμένη ιστορία του Αετολόφου απ τον ιστορικό και δάσκαλο Δημήτρη Αγραφιώτη.
Τέλος
πρέπει να αλλάξει η διάθεση απέναντί μας όσων μπορούν να παρέμβουν για μια καλύτερη ποιότητα ζωή στο χωριό. Πρέπει να το κάνουν χθές κι αν δεν έχουν το νου η τη σκέψη ο πολίτης του Αετολόφου είναι έτοιμος να την προσφέρει.
Τα επόμενα άρθρα μας θα είναι ακόμα πιό σοβαρά....