Ζντ μπαρα σι λιεμει αφού ντ μπουλουσάμι.
Ηταν η απάντηση απ τα πιτσιρίκια του Αετολόφου σημερινοί 75αρηδες περίπου... στην άρνηση του ιερέα του χωριού να ρίξει το σταυρό στη ΄΄ΜΠΑΡΑ΄΄στο ΄΄Νησί΄΄αφού οπως έλεγε δεν είχε πολύ νερό και καλύτερα θα ταν στην κολυμπήθρα μες το ναό. Τελικά οι ναερούληδες της εποχής έπειθαν τους πάντες να γίνει εκεί η τελετή αφού με ιδιοκατασκευές φρόντιζαν η στέρνα να γεμίσει... συγκρατώντας το νερό με διάφορα τεχνάσματα.
Αεολοφίτικο μεράκι και πείσμα μαζί.
Μια πολύ χαρακτηριστική στιγμή που θυμούνται όλοι οι μεγαλύτεροι είναι όταν ο βουτηχτής Σπύρος Τζουβάρας κατάφερε να πιάσει το ιερό σύμβολο.
Βγαίνοντας απ την ΄΄ΜΠΑΡΑ΄΄. Στην προσπάθειά του να παραδώσει το τίμιο σύμβολο πίσω στον ιερέα κι έχοντας να αντιμετωπίσει τους υπόλοιπους νέους του χωριού διένυσε μια τεράστια απόσταση μέσα απο κτήματα και αγρούς για να αποφύγει την αρπαγή του σταυρού. Κρατώντας τον σφιχτά στην αγκαλιά και φιλώντας τον τα κατάφερε με αποτέλεσμα να εισπράξει τα χειροκροτήματα των συγχωριανών την ευλογία κι ένα χάδι απ το χέρι του Παπά.
Για πολλά χρόνια ο χώρος αυτός ήταν σημείο αναφοράς Ανήμερα των Φώτων όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στη σελίδα μας οι πρεσβύτεροι του χωριού.
Μια μικρή μα τόσο συμβολική ιστορία που μας περιέγραψαν Αετολοφίτες της τρίτης ηλικίας σε διαφορετικές στιγμές αλλά το σενάριο ακριβώς το ίδιο.
Κατα την αφήγηση έβλεπες μα το θεό να σου μιλάνε σα μικρά παιδιά. Συγκίνηση αν μη τι άλλο. Αλλά το αποτέλεσμα η θλίψη με την εικόνα της περιοχής γύρω απ το Νησί.
΄΄Σμαζωξτε΄΄ το μυαλό σας εσεις οι νέοι. Μην αφηστε ετσι τον Αετολοφο... ήταν τρόπον τεινα η έκληση που έκαναν. Ο καθένας με το δικό του τρόπο. Και μετά το τέλος της κουβέντας μας. Σιωπη. Βουβαμάρα. Με το κεφαλι χαμηλά κι οι σκεψεις να ταξιδεύουν εκεί μακριά. Στο παρελθόν.